Шебер шешiм, көркемсөздерiмен халық арасында шешен атанған Қазыбек би жыл сайын қасына жолдас-жораларын ертiп, даналық, тапқырлық сөзiмен мәлiм Әнет бабаға сәлем берiп, кәрi құлақты қариядан тәлiм-тәрбие, үлгi-өнеге, тағылым алып қайтады екен.
  Бiрде сол әдетiмен Әнет бабаның үйiне келiп түседi. Қарт бұрынғыдан әжептәуiр қартайып қалса да, сыр бiлдiрмейдi. Қазыбектiң жора-жолдастарын, өзiн жақсы қарсы алып, мал сойғызып, қазан көтертедi. Сол ауыл маңындағы қариялар, жайсаңдар жиналып, әңгiме-дүкен құрады.
  Ертеңiне Қазыбек жол жүруге қам жасап, сапар алдында Әнет бабаға бiр ауыз өсиет айтып беруiн өтiнiптi. Бiрақ Әнет баба:
  – Қазыбекжан-ай, жасы келiп қартайған, қасынан жан тайған, басынан мал тайған адамнан не кеңес, не өсиет сұрайсың? – деп, ештеңе айтқысы келмейдi. Бiрақ бiрбеткей Қазыбек шешен Әнет бабаның бiр ауыз ақылын тыңдамай еш жаққа кетпейтiнiн бiлдiредi. Сонда Әнет баба Қазыбек шешеннiң бұл қылығына күле қарап:
  – Болмадың ғой, айтайын, – деп сәл ойланып, – «әкiм» деген сөздi жадыңа сақта, – дептi. Қазыбек Әнет бабаға ризашылығын бiлдiрiп, жора-жолдасын қасына ертiп, елiне қайтады. Ол жол-жөнекей өзiмен ерiп келе жатқан нөкерлерiнен:
  – Әнет бабаның қандай өсиет айтқанын ұқтыңдар ма? – дейдi. Бiрақ бұл сұрағына ешкiм үндемейдi. Сонда Қаздауысты Қазыбек Әнет бабаның айтқан өсиетiн былай деп шешiптi:
  – «Ә» дегенi – әдiл бол;
  «К» дегенi – күншiл болма, көпшiл бол;
  «I» дегенi – iлтипатты бол;
  «М» дегенi – менмен болма, мейiрман бол, – дегенi.
  Әнет бабаның сол өсиетi ел арасына кең тарап, ұрпақтан-ұрпаққа мұра болып қалыпты.