Атым шауып барады.
Күшімді сап ақырғы,
Қыса түстім тақымды.
Жер шетіне жеттім бе,
Мен ештеңе білмеймін,
Жоқ, енді атқа мінбеймін.
Ақыры атым тоқтады,
Қарсыдан жел соқпады.
Қорқынышым басылды,
Біткен құлақ ашылды.
Сол манағы қалпында,
Киіз үй тұр артымда.
Атам да тұр орнында.
Құстай ұшқан сияқты ем,
Ұзамаппын бірақ мен,
Қорыққанымды жаңағы,
Жұрт білмесе жарады…
Қастек Баянбай