Асқар әдеттегідей мектепке бір ғана қалам алмады, үш қалам алды. Оны әкесі байқаса да, ештеңе демеді. Бірде ол өте абыржып, әкесіне келді.
«Әке, сізде бір-екі қалам болса, беріңізші», – деді. Әкесі жұмыс үстелінің тартпасынан екі қалам алып, үндемей ұсынды. Бір күні әкесі: «Асқар, сенің бұл әрекетің мені таңғалдырады. Мектебіңе бірнеше қаламмен кетесің де, біреуімен ғана қайтасың. Қалғандарын қайда жібересің?» – деді.
«Менің кейбір жолдастарымның жиі-жиі қаламы болмай қалады. Біреулері үйінде ұмыт қалдырады. Сондайда мен оған өз қаламымның біреуін беремін», – деді.