Бiрде қоянның көжегi енесiне келiп шағыныпты.
– Аюдың қонжығы менi «бадырақ көз» деп мазақтайды, – дейдi жыламсырап.
  Енесi:
– Одан басқа не дедi? – дейдi.
– «Қалқан құлақ, қыли көз!» – дейдi.
– Сен оған не деп едiң?
– Мен бе, мен… – дейдi көжек тұтығып, – ештеңе де айтқаным жоқ…
– Сен үндемей тұрғанда, өзi келiп тиiстi ме?
– Оны көрген кезде мен: «Қорбаңбай!» деп едiм…
– Көрдiң бе, әне! – деп ескертедi енесi. – Алдымен өзiң тиiсiпсiң ғой. Мазақтап ренжiткенсiң. Ол мазақтаса, ыза болып, арыз айтасың. Бұл – ұят емес пе?
  Сонда көжектiң басы салбырап, үнсiз қалыпты.