Мысық пен тышқан ежелден-ақ бір-біріне өш болыпты. Бір күні мысық іздеп барып, тышқандарға жар салады.
– Бұдан былай араздықты қоялық, тату-тәтті өмір сүрелік! Сол үшін біздің ауылға келіңдер! Құшақ жайып қарсы аламыз! Сый-сияпат көрсетеміз…
  Көбік сөзді судай сапырып, тышқандардың делебесін қоздырған соң, мысық кетіп қалады. Тышқандар жиналады. Өзара кеңеседі.
  Сонда мысықтың сөзіне елігіп алған жас тышқандар:
– Мысықтар жаулық райынан қайтып отыр. Расында да, тату болғанымыз жөн. Шақырып кетті ғой, көңілін қалдырмай, барайық, – деп құлшынады.
  Тіс қаққан кәрі тышқандар күмәндарын айтып:
– Қойыңдар, әлі де артын күтіңдер. Мысықтардың алдарқатқан айласы шығар… Тіл алсаңдар, бармаңдар! – дейді.
  Жас тышқандар тыңдамайды. Қонақ болып, сый-сияпат көру үшін саусылдап мысықтардың ауылына барады. Бұлардың алдынан қонаққа шақырып кеткен қара мысық шығады.
– Қош келдіңдер, ағайындар! Мына үңгірге кіре беріңдер. Бұл – біздің үйіміз! – деп, өзі бастайды. Тышқандардың бәрі кіріп болғаннан кейін мысықтар үңгірдің аузын бекітіп тастайды.
– Е, аңқаулар, амалымызды асырдық па?! – деп тепсінеді де мысықтар лап қояды.
  Сол арада тышқандарды қырып салады… Ал кәрі тышқандар аман қалады.
  Содан бері «Бәрі таппаған ақылды кәрі табады» деген сөз қалыпты. Үлкенді тыңдаған ұтылмаса керек.