Күн жаңа ғана көтерiлiп келедi. Жазғытұры кеңпейiл дүние шыққа малынып, маужырап тұр. Бармақ басындай қара ала аралар үлбiреген гүлдерге қонып, бал жинап жүр. Ат тұяғының жапырып кеткен балғын көк шөптерiне жаның ашығандай.
Жал-жал болып бiткен қалың орманды, қара топырақты құйқалы жер. Көл де көп. Көл бетiнде шомылып болып, айнаға қаранып, сыланып отырған аққу, қаз су бетiне түскен сәулелерiмен сұлулық салыстырып, сырласып отырғандай. Жайылымнан қайтқан мыңдаған үйректер суылдап келiп, көлге қонады. Қыбыр-қыбыр, жыбыр-жыбыр сырласады да, қайта ұшады. Оттады – тойды, су iштi – қанды, ендi қамысты, томарлы көлдердегi ұялары еске түстi. Қайта ұшып кеттi.