Бұл дүниеде туған жердің жусанынан артық ештеңе жоқ. Сұлтан Бейбарыс қартайған шағында дала кезіп, серуендеп жүріп, көзі бір түп жусанға түседі. Жұлып алып, иіскейді.
Кенет көз алдына еміс-еміс елес болып қалған туған жері елестейді. Бір ыстық сағыныш жүрегіне толады. Көзінен жас парлайды. Жусанды екі алақанына қысып, бетіне басып тұрып қалады. Сөйтіп, әлгі бір уыс жусанды бойтұмарының ішіне салып алады. Елін сағынған сайын иіскеп, мауқын басады.