Ықыластың атасы Алтынбек үш жыл бұрын Тоқ-моқ базарынан бұж-бұж безі бар діңгектер әкелді. Оны үш жыл кептіріп, діңгектерді жеке-жеке ұрып көрді.
– Жоқ! Үні әлі маңқа. Кепкен жоқ!
Уақыты келгенде атасы шанақты ойып, оны үңгуге кірісті. Еш асықпай үңгіді. Атасы сөзден тыйылды. Нағыз үндеместің өзіне айналды. Бір күні ол жымиып:
– Енді шанаққа ыстық күл саламыз.
Шанақтың күлін төгіп тастаған соң, атасы:
– Қане, ұстап көріңдерші! – деді.
– Жеңіл! – деді әкесі аршаны салмақтап көріп.
– Жеп-жеңіл, – деп Ықылас таңғалды.
– Маған кесенің не аққұманның сынығы керек! Әкеле ғой, Ықылас!
Атасы шыны сынығымен қобыздың сыртын ысылдатып қырды, жылтыратты!
– Дүкен, мынамен қобызды ысқыла. Ықылас, сен де!
Үшеуі ескі киізбен қобызды шиқылдата ысқылады. Атасы шанақтың бетіне көнді керіп қондырды.
– Енді қыл керек!
Атасы, әкесі – үшеуі жылқы ішін ұзақ аралады.
– Кәрі биеге жолама, Ықылас.
– Білем, әке. Оның қылы жарықшақтанып, үзілгіш келеді.
– Мықты, әлді жылқыдан ал. Ол берік, жұмыр болады.
Асаулардың қылы қолына тиген де, атасы риза болып, оны тұзды суға малып:
– Ширасын! – деп жеті күн күтті. Бұл іске де көңілі толды.
– Маған енді тиекті әкел.
Атасы шанақ бетіндегі көнге тиекті отырғызды.
Зың еткен дыбысты тыңдай қалып:
– Көрдің бе, балам, тиек дірілді шанақтың екі қабырғасына берді. Тыңдашы, ашық, сазды үн! Таза! Бұрап көрші, Ықылас! – деді.
Ықылас қобыздың құлағын үш-төрт күн ауық-ауық бұрады. Ол бір айға созылды. ЬІқылас тағатсыздана күтті. Бірақ атасының сөзі – сөз! Бір айда қыл бекіді. Атасының көңілі тасыды.
– Ә, неше жылғы бейнетім! Зейнет болшы енді сен, – деді атасы.
Ықылас бала кезінен қобыз аспабына, Қорқыт атасының күйлеріне қызықты. Бір күні Ықылас түс көреді. Түсінде Қорқыт атасы Ықыласқа қобыз береді…