Бұрынғы жаугершілік замандарда сыртқы жаулардан қорғанып, тыныштықта тіршілік ету– ел-жұрттың негізгі арманы болған. Мұндай кезеңдерде халық елін-жерін қорғайтын, суға салса батпайтын, отқа салса жанбайтын хас батырды аңсаған. Сөйтіп, халық өз арасынан Алпамыс, Қобыланды, Ер Тарғын, Қамбар т.б. батырларды шығарған. Олардың ерліктерін домбыраға, қобызға қосып, кейде аспапсыз-ақ тақпақ, терме түрінде екпінді әуен мен баяндайтын.
Мұндай халық өмірінен алынған оқиғалы, ұзақ өлеңдерді «жыр» деп атаған. Батырлар жыры көп халықта сақталған. Оны гректер «эпос» десе, қазақтар «жыр», қырғыздар «ыр» дейді.