Бақытсыздық оған атақ-даңқы шыққан кезде тап болады. Композитордың саңыраулығы күн сайын күшейе түседі. Людвиг ван Бетховен енді бұрынғыдай көпшілікпен араласып, қарым-қатынас жасай алмайды. Ендігі жерде бала кезіндегідей шет аулақта, табиғатпен жеке «тілдесу» ғана оның көңілін қуанышқа бөлей алады. Өмірдегі сан алуан дыбысты, үнді ол ести алмайды, тек іштей ғана сезінеді. Осы бір ғажайып дыбыс әлемі оның «Пасторальдік симфониясының» музыкасында көрініс табады. Музыка үнінен мөлдір бұлақтың сылдырын да, құстардың у-шуын да, күн көзін басқан қалың бұлт арасындағы сатыр-сұтыр найзағай үнінде, бақташы сыбызғысының сызылтқан әсерлі әуенін де естуге болатын еді.
«Шынайы суреткерге паңдық та, астамшылық та жат, өйткені ол өнердің шексіз екенін біледі, сезінеді», – деп жазды ұлы композитор.
«Ұлы адамдар өмірі» жинағынан