Бір үйдің мысығы бейқам өмір сүріпті. Қарны тоқ болғандықтан, қимылдауға ерініпті. Жалқауланғаны сонша, тіпті тұмсығының астынан жорғалап өтіп бара жатқан тышқанды ұстауға да құлқы болмайды.
  Ақыры тышқан оны:
    – Біздің маубас, – деп мазақтайтын болыпты.
  Бір күні қожасы екі-үш қап бидайды үйіне кіргізіп, өзі сыртқа шығып кетеді. Сол кезде қап толы астыққа тышқандар тұс-тұстан лап қояды. Көзді ашып-жұмғанша қаптың тас-талқанын шығарады. Жылы жерде пырылдап ұйықтап жатқан мысық тынымсыз сытырлаған мазасыз тықырдан оянып кетеді. Сонда қаптың жібін бытырлата қырқып, дәнді күтірлете күйсеп жүрген тышқандарды көреді.
  Оларға ажырая қарап қойып:
  – Ә, тамақ жеп жүрсіңдер ме? – деп қозғалмайды. Орнынан тұрып, тышқандарды қуып жіберуге ерінеді.
  – Әй, қойшы, жей берсін! – деп жата береді.
  Бір кезде үйге кіріп келген қожасы тесілген қапты, шашылып жатқан дәнді көреді де, манаурап ұйықтап жатқан мысыққа жетіп барады.
  – Мен үйде сен бар ғой деп сеніп жүрсем, тіпті үйге кірген ұры тышқандарды да ұстай алмайды екенсің ғой. Сені несіне бағамын. Одан да тоғайға апарып, құтылайын, – деп сақылдаған сары аязда тоғайға апарып тастайды.
  Осы кезде ақ қарға оранған тоғай ішінде бүрісіп тұрған мысықты көрген сауысқан:
  – Жылы үйде жатып, дайын асқа семірдің. Тышқан аулауға да еріндің. Енді қайтер екенсің? Қане, мынау қар басқан тоғайдан тамақ тауып жей қойшы, – деп сықылықтап күліпті.